☁️ Jak Łania Pragnie Wody Tekst

KSIĘGA PSALMÓW - TEOLOGIA I EGZEGEZA TEOLOGIAPSAŁTERZ HEBRAJSKI - CZŁOWIEK W DIALOGU Z BOGIEM 1. PRZYMIERZE BOGA Z IZRAELEM (cz. 2)Bóg Starego Testamentu objawia się oczywiście również w przyrodzie, w całym dziele stworzenia (Ps 19,1: „Niebiosa głoszą chwałę Boga"). Psalmiści jednak, kiedy sławią Boga, myślą przede wszystkim o historii swojego narodu. Jahwe rozkazuje Izraelowi nie dlatego, że jest Stwórcą, lecz jako Wybawca z niewoli egipskiej:Uwolniłem od brzemienia jego barki...nie będzie u ciebie boga obcego... (Ps 81, dwa spojrzenia na dzieło Boże, kosmiczne i historyczne, bynajmniej nie przeciwstawiają się sobie. Kiedy psalmista wyznaje: „Słowo Pańskie jest prawe, a każde Jego dzieło niezawodne" (Ps 33, 4), to myśli zarówno o Bożej mądrości, obecnej w dziele stwórczym (ww. 6-9), jak i o odwiecznym planie zbawczym, który niweczy zamysły narodów (ww. 10-12). Utwór jako całość akcentuje jednak historyczne dzieło Jahwe; akt stworzenia był tylko wstępem do dzieła zbawienia. Podobnie w Ps 136: narodziny ziemi (ww. 4-6) stanowią zapowiedź narodzin Izraela (ww. 10-15).Sam akt stwórczy bywa przedstawiany w poezji biblijnej jako pierwsze zwycięstwo Jahwe nad mocami chaosu. Niewątpliwy jest tutaj wpływ obrazów zaczerpniętych z mitologii babilońskiej czy kananejskiej, ukazujących walkę pomiędzy bóstwami. Tak w kosmogonii babilońskiej Marduk odnosi zwycięstwo nad straszliwą Tiamat, zaś mit ugarycki przedstawia zmagania Baala z morskim potworem Lotanem, bądź też uosobieniem morza (Jam). W psalmach Izraela wydarzenia te tracą jednak swój charakter cykliczny, zależny od rytmu wegetacji przyrody. Stwórczy akt Jahwe jest jedyny i niepowtarzalny; stanowi wprowadzenie w historię chętnie odwołują się do tego aktu wszechmocy Boga, aby lepiej wyrazić swe zgorszenie z powodu tryumfu butnych Asyryjczyków. Co więcej, dostrzegają w dziele stworzenia świata pierwszy wyraz Bożej łaski i wierności, które będą fundamentem Przymierza z dynastią Dawida. Aktualizując treść dawnych pieśni Izraela, łatwo połączono zwycięstwo Jahwe nad morskimi potworami z historycznym faktem klęski Egipcjan nad Morzem Czerwonym.(Przykładem może być Ps 77, gdzie oba wątki przeplatają się wzajemnie: „Mocą swego ramienia lud swój wybawiłeś, synów Jakuba i Józefa. Dostrzegły Cię wody, o Boże, dostrzegły Cię wody i zadrżały, poruszyły się przepaści" (ww. 16-17). Egipt otrzyma symboliczne imię Rahab, które w mitologu nosił potwór morski; por. Ps 87, 4 i 89, 11.)Tak więc stworzenie świata zostało opisane w poezji biblijnej jako zapowiedź stworzenia ludu wybranego. Te obydwa dzieła Bożej wszechpotęgi rozpoczynają całą serię cudownych interwencji Jahwe w historię Izraela. Cała Księga Psalmów pełna jest zachwytu nad tymi cudami łaskawości Bożej. Dzieło stwórcze jest znakiem (65, 9) zbawczej opieki Boga Przymierza, podobnym do tych znaków, jakie objawił On podczas wybawienia Izraela z Egiptu (Ps 78, 43; 105, 27; 135, 9) i jakie nieustannie objawia, niosąc pomoc każdemu proszącemu:Uczyń mi znak ('ot) do dobrego,ujrzą go ci, którzy mnie nienawidzą -i zawstydzą się, że Ty, Jahwe,mnie wspomogłeś i pocieszyłeś (Ps 86, 17).Pojęcie Przymierza rzadko pojawia się w psalmach (Zob. Ps 25, 10; 44, 18; 50, 5; 74, 20; 78, 103, 18; 105, 10; 106, 45; 111, Ustawicznie jednak mówią one o hesed Jahwe, co można w przybliżeniu oddać przez „lojalność", a co przekłady zwykły tłumaczyć jako „miłość" lub „miłosierdzie". Słowo hesed występuje w całej Biblii 245 razy, z tego ponad połowa znajduje się w psalmach, często w połączeniu z wyrazem 'emet - wierność. Zarówno w swych skargach, jak i w uwielbieniu Boga Izraelici odwołują się do tej podstawowej Jego cechy, objawionej już na Synaju: „Jahwe, Bóg miłosierny i litościwy, cierpliwy, bogaty w łaskę i wierność" (rab hesed we'emet; Wj 34,6). Ks. prof. dr hab. Antoni Tronina ROZWAŻANIE PSALM 42 [41] Tęsknota za Bogiem i świątyniąJak łania pragnie wody ze strumieni, * tak dusza moja pragnie Ciebie, moja Boga pragnie, Boga żywego, *kiedyż więc przyjdę i ujrzę oblicze Boże? Łzy są moim chlebem we dnie i w nocy; * «Gdzie jest twój Bóg?» pytają mnie co się we mnie moja dusza, *gdy wspominam, jak z tłumem kroczyłemdo Bożego domu W świątecznym orszaku, * wśród głosów radości i zgnębiona jesteś, duszo moja, *i czemu trwożysz się we mnie? Ufaj Bogu, bo jeszcze wysławiać Go będę: * On zbawieniem mojego oblicza i moim Bogiem!A we mnie samym dusza przygnębiona, †przeto wspominam Cię z ziemi Jordanu, *z ziemi Hermonu i góry Misar. Głębia przyzywa głębię hukiem wodospadów. *Wszystkie Twe nurty i fale nade mną się Pan udzieli mi we dnie swej łaski, †a w nocy będę Mu śpiewał, *będę sławił Boga mego do Boga: Opoko moja, czemu zapominasz o mnie? Czemu chodzę smutny, gnębiony przez wroga?Kości we mnie się kruszą, *gdy lżą mnie przeciwnicy, Gdy cały dzień mówią do mnie: * «Gdzie jest Bóg twój?»Czemu zgnębiona jesteś, duszo moja, *i czemu trwożysz się we mnie? Ufaj Bogu, bo jeszcze wysławiać Go będę: * On zbawieniem mojego oblicza i moim Bogiem!l. Spragniona łania o wyschniętym gardle żali się patrząc na spaloną słońcem pustynię i marzy o orzeźwiającej wodzie ze strumienia. Ten znany obraz znajduje się na początku Psalmu 42 [41], który przed chwilą odczytaliśmy. Możemy w nim dostrzec niejako symbol głębokiej duchowości tego utworu, prawdziwego klejnotu wiary i poezji. W rzeczywistości, według opinii badaczy Psałterza, Psalm ten łączy się ściśle z następnym, z Psalmem 43 [42], od którego został odłączony kiedy wszystkie psalmy zostały uporządkowane i zebrane, stając się księgą modlitwy Ludu Bożego. Obydwa psalmy, oprócz tego, że mają wspólny temat i rozwinięcie, zawierają taką samą antyfonę: «Czemu zgnębiona jesteś, duszo moja, i czemu trwożysz się we mnie? Ufaj Bogu, bo jeszcze wysławiać Go będę: On zbawieniem mojego oblicza i moim Bogiem!» (Ps 42 [41], 6. 12; 43 [42], 5). Je słowa, dwukrotnie powtórzone w naszym Psalmie, a po raz trzeci w następnym, stanowią wezwanie, jakie człowiek modlący się kieruje do samego siebie, by przezwyciężyć melancholię, pokładając ufność w Bogu, który z pewnością znów się objawi jako Powróćmy jednak do wstępnego obrazu Psalmu, który można by rozważać na tle podkładu muzycznego chorału gregoriańskiego albo arcydzieła polifonii Sicut cervus Pierluigiego da Palestrina. Spragniona łania symbolizuje bowiem modlącego się człowieka, który całym sobą, ciałem i duszą, dąży do Pana którego postrzega jako dalekiego, a zarazem nieodzownego: «Dusza moja Boga pragnie, Boga żywego» (Ps 42 [41], 3). W języku hebrajskim jedno słowo nefesh oznacza jednocześnie «duszę» i «gardło». Możemy więc stwierdzić, że dusza i ciało modlącego się odczuwają pierwotne, spontaniczne i głębokie pragnienie Boga (por. Ps 63 [62], 2). Istniejcież długa tradycja określająca modlitwę jako «oddech»: jest ona pierwotna, niezbędna i podstawowa niczym tchnienie wielki chrześcijański autor z III w., twierdził, że poszukiwanie Boga przez człowieka to przedsięwzięcie, które nie ma kresu, ponieważ dalsze postępy są zawsze możliwe i konieczne. W jednej ze swych homilii na temat Księgi Liczb pisze: «Ci, którzy kroczą drogą poszukiwania mądrości Bożej, nie stawiają domów, lecz przenośne „namioty”, ponieważ wciąż wędrują i wciąż posuwają się naprzód, a im większe czynią postępy, tym bardziej rozpościera się przed nimi droga rozwoju i wiedzie w nieskończoność» (Omelia XVII, In Numeros XVII; GCSVII, 159-160).3. Spróbujmy teraz zrozumieć osnowę tej prośby, wyobrażając sobie, że występuje ona w trzech «odsłonach», z których dwie znajdujemy w Psalmie przez nas omawianym, natomiast ostatnią spotkamy w następnym Psalmie, n. 43 [42]. Zajmiemy się nim później. Pierwsza scena (por. Ps 42 [41], 2-6) wyraża głęboką tęsknotę, którą rodzi wspominanie przeszłości - była ona szczęśliwa dzięki pięknym celebracjom liturgicznym, teraz już niemożliwym: «Rozpływa się we mnie moja dusza, gdy wspominam, jak z tłumem kroczyłem do Bożego domu w świątecznym orszaku, wśród głosów radości i chwały» (w. 5).«Boży dom» ze swą liturgią to świątynia jerozolimska, do której wierny chodził, ale także miejsce bliskiego kontaktu z Bogiem, «źródłem żywej wody», jak mówił Jeremiasz (por. Jr 2, 13). Teraz jedyną wodą zraszającą jego źrenice są łzy (Ps 42 [41], 4), wywołane oddaleniem od źródła życia. W świątyni, tam gdzie kiedyś rozbrzmiewała pełna radości modlitwa do Pana podczas sprawowania kultu, teraz jest płacz, lamentacja i Niestety, radosnej i spokojnej przeszłości przeciwstaw: się smutna teraźniejszość. Psalmista znajduje się teraz daleko od Syjonu: otacza go horyzont Galilei, północnego regionu Ziemi Świętej, na co wskazują wzmianki o źródłach Jordanu, o szczycie Hermonu, z którego bierze początek ta rzeka, oraz o innej, nie znanej nam górze Misar (por. w. 7). Jesteśmy więc mniej więcej na terenie, gdzie znajdują się katarakty Jordanu, małe wodospady, z których rozpoczyna swój bieg ta rzeka płynąca przez całą Ziemię Obiecaną. Jednakże wody te nie gaszą pragnienia, jak wody Syjonu. Psalmiście przypominają raczej wzburzone wody potopu, które niszczą wszystko. Czuje, że zalewają go niczym porywczy potok niszczący życie: «Wszystkie Twe nurty i fale nade mną się przewalają» (w. 8). W Biblii bowiem chaos, zło albo sam wyrok Boski przedstawiane są jako potop, niosący zniszczenie i śmierć (Rdz 6,5-8; Ps 69[68], 2-3).5. Bezmiar wód przedstawiony jest następnie w znaczenie symbolicznym: tę odległą krainę, do której wierny został zesłany, zamieszkują ludzie przewrotni, nieprzyjaciele, a być może i poganie. Pogardzają oni sprawiedliwym i wyśmiewają się z jego wiary, pytając ironicznie: «Gdzie jest Bóg twój?» (w. 11; por. w. 4). Pyta on Boga z niepokojem: «czemu zapominasz o mnie?» (w. 10). Pytanie «czemu» skierowane do Pana, który wydaje się nieobecny w dniu próby, jest typowe dla błagań Bóg może milczeć wobec tych spieczonych ust, które krzyczą, wobec tej udręczonej duszy, tego oblicza, które za chwilę pogrąży się w morzu błota? Z pewnością nie! W modlącym człowieku budzi się więc na nowo nadzieja (por. ww. 6. 12) Trzeci akt, znajdujący się w następnym Psalmie, to pełna ufności inwokacja do Boga (Ps 43[42], Znajdziemy w nim słowa pełne radości i wdzięczności: «I przystąpię do ołtarza Bożego, do Boga, który jest moim weselem i radością». EGZEGEZA Psalm 42 Ps 42-43 Lamentacja jednostki. Refren ( 43,5) i inne połączenia (np. 42,10; 43,2) prowadzą do wniosku, że Ps 42-43 tworzą jeden utwór (niesłusznie podzielony, podobnie jak Ps 9-10).2-3. ”Dusza moja pragnie”: Por. podobne następstwo idei w Ps 63,2-3. Wybijający się obraz wody został wprowadzony w w. 2-3 i ujęty jako łzy psalmisty (w. 4) oraz zagrażające życiu morze (w. 8).”ujrzę oblicze Boże”: Oznacza wejście do świątyni. W tekście hebr. czasownik został zmieniony na formę bierną: „Kiedy będę widziany/ pojawię się przed obliczem Bożym?".4. we dnie i w nocy”: Nieustanny lament psalmisty dopełnia jego stałe doświadczenie miłości Jahwe (hesed) w w. Wspomnienie przez psalmistę radosnego uczestniczenia w obrzędach świątynnych w przeszłości. Wspomnienia odpowiadają modlitwie o możliwość uczestniczenia w kulcie w ”Czemu jesteś zgnębiona, moja duszo”: Lub „Czemu lamentujesz, duszo moja?"”zbawienie mojego oblicza”: Dosł. Oznacza to: „mój osobisty zbawca”. Ps 42,6 po raz pierwszy wprowadza Znaczenie dwóch pierwszych słów jest niezrozumiale. Katolicki Komentarz Biblijnyprac. zbiorowa, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2001

Jak łania pragnie wody ze strumieni C e a e Moja dusza pragnie Cię Jak łania - cover + pogl. | Jak łania pragnie wody ze strumieni C e a e Moja dusza pragnie Cię | By Msza Święta w języku polskim, Virgin Mary Church, Ballymun, Shangan Road

Tekst piosenki: Jak łania pragnie wody ze strumieni moja dusza pragnie Cię tylko Ty jesteś moim pragnieniem zawsze chcę uwielbiać Cię Tylko Ty jesteś mocą mą Twoja wola wolą mą Tylko Ty jesteś moim pragnieniem Zawsze chcę uwielbiać Cię Pragnę Cię bardziej niźli złota srebra Tyś spełnieniem mym Tyś jedynym radości dawcą Tyś źrenicą w oku mym Tylko Ty jesteś mocą mą Twoja wola wolą mą Tylko Ty jesteś moim pragnieniem Zawsze chcę uwielbiać Cię Jesteś mym przyjacielem bratem chociaż Królem wszystkich nas kocham Cię bardziej niźli życie bardziej niźli cały świat Tylko Ty jesteś mocą mą Twoja wola wolą mą Tylko Ty jesteś moim pragnieniem Zawsze chcę uwielbiać Cię

Wisława Szymborska – biografia. Epoka – współczesność, Poetka zadebiutowała w roku 1945. Jej tomiki noszą tytuły: Dlatego żyjemy, Pytania zadawane sobie, Wołanie do Yeti, Wszelki wypadek, Wielka liczba, Ludzie na moście. Nurty – poezja intelektualna, operująca ironią, pointą, humorem. Filozoficzny sceptycyzm. Miejsce w

Prezentujemy propozycję nabożeństwa Słowa Bożego z wykorzystaniem tekstów Pisma św. o wodzie. Wyraża ono biblijną historię wody oraz naszą wdzięczność za ten dar. Nabożeństwo to zrealizowaliśmy w terenie, ale można jes również zorganizować w kościele lub innym pomieszczeniu. Jest to propozycja nabożeństwa Słowa Bożego z wykorzystaniem tekstów Pisma św. o wodzie. Wyraża biblijną historię wody oraz naszą wdzięczność za ten dar. Było ono zrealizowane w terenie, gdzie w charakterystycznych miejscach zatrzymywaliśmy się na odprawienie kolejnych czterech części. Od piątej części byliśmy nad jeziorem i z niego każdy zaczerpnął wody i wlał do dużego naczynia. Ale wszystko może też być zorganizowane w kościele lub odpowiednim pomieszczeniu. Oprócz prowadzącego zaangażowani byli trzej lektorzy oraz grupa muzyczna. NOWE NARODZENIE Z WODY Woda umywa, odświeża, gasi pragnienie. Woda może również niszczyć. Jezus Chrystus sam siebie nazywa żywą wodą. Przypomnimy sobie teraz dzieje wody i w ten sposób przypomnimy sobie historię naszego zbawienia. Ponieważ byliśmy ochrzczeni tą wodą, jesteśmy i my powołani do dania odważnego świadectwa wiary, aby wszyscy mogli być na nowo narodzeni z wody, którą daje Chrystus. Pieśń: Laudato sii l. STWORZENIE WODY (Biblijne teksty mogą być czytane na tle odpowiedniej muzyki i zakończone śpiewem) l. lektor Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami... Bóg rzekł: Niechaj zbiorą się wody spod nieba w jedno miejsce i niech się ukaże powierzchnia sucha! A gdy tak się stało, Bóg nazwał tę suchą powierzchnię ziemią, a zbiorowisko wód nazwał morzem. I Bóg widział, że były dobre. (Rdz 1, 1-2. 9-10) 2. lektor lub kantor Chwalcie Pana, bo jest dobry, bo Jego łaska na wieki. Chwalcie Boga nad bogami, bo Jego łaska na wieki. Chwalcie Pana nad panami, bo Jego łaska na wieki. On sam cudów wielkich dokonał, bo Jego łaska na wieki. On w mądrości uczynił niebiosa, bo Jego łaska na wieki. On rozpostarł ziemię nad wodami, bo Jego łaska na wieki. On uczynił wielkie światła, bo Jego łaska na wieki. Słońce, by dniem władało, bo Jego łaska na wieki. Księżyc i gwiazdy, by władały nocą, bo Jego łaska na wieki. On daje pokarm wszelkiemu ciału, bo Jego łaska na wieki. Dziękujcie Bogu, niebiosa, bo Jego łaska na wieki. (Psalm 136) 3. lektor Umocniłeś ziemię w jej podstawach: na wieki wieków się nie zachwieje. Jak szatą okryłeś ją Wielką Otchłanią, stanęły wody ponad górami. Ty zdroje kierujesz do strumieni, co pośród gór się sączą: poją one wszelkie zwierzęta polne, [tam] dzikie osły gaszą swe pragnienie; nad nimi mieszka ptactwo powietrzne, spomiędzy gałęzi głos swój wydaje. Z Twoich komnat nawadniasz góry, aby owocem Twych dzieł nasycić ziemię. Każesz rosnąć trawie dla bydła i roślinom, by człowiekowi służyły.(Ps 104/103, 5-6. 10. 12-14) 2. WODA GRZECHU I WYZWOLENIA 1. lektor Całe zgromadzenie Izraelitów wyruszyło na rozkaz Pana z pustyni Sin, aby przebyć dalsze etapy. Potem rozbili obóz w Refidim, gdzie lud nie miał wody do picia. I kłócił się lud z Mojżeszem mówiąc: Daj nam wody do picia! Mojżesz odpowiedział im: Czemu kłócicie się ze mną? I czemu wystawiacie Pana na próbę? Ale lud pragnął tam wody i dlatego szemrał przeciw Mojżeszowi i mówił: Czy po to wyprowadziłeś nas z Egiptu, aby nas, nasze dzieci i nasze bydło wydać na śmierć z pragnienia? Mojżesz wołał wtedy do Pana i mówił: Co mam uczynić z tym ludem? Niewiele brakuje, a ukamienują mnie! Pan odpowiedział Mojżeszowi: Wyjdź przed lud i weź kilku ze starszych Izraela ze sobą. Weź w rękę laskę, którą uderzyłeś Nil, i idź. Oto Ja stanę przed tobą na skale, na Horebie. Uderzysz w skałę, a wypłynie z niej woda, i lud zaspokoi swe pragnienie. Mojżesz uczynił tak na oczach starszyzny izraelskiej. I nazwał to miejsce Massa i Meriba, ponieważ tutaj kłócili się Izraelici i wystawiali Pana na próbę, mówiąc: Czy też Pan jest rzeczywiście wśród nas, czy nie? (Wj 17, 1-7) Pieśń: Ps 42 Dusza moja pragnie Ciebie, Boże! Jak łania pragnie wody ze strumieni, tak dusza moja pragnie Ciebie, Boże! Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego: kiedyż więc przyjdę i ujrzę oblicze Boże? Dusza moja pragnie Ciebie, Boże! Łzy stały się dla mnie chlebem we dnie i w nocy, gdy mówią mi co dzień: Gdzie jest twój Bóg? Gdy wspominam o tym, rozrzewnia się dusza moja we mnie, ponieważ wstępowałem do przedziwnego namiotu, do domu Bożego, wśród głosów radości i dziękczynienia w świątecznym orszaku. Dusza moja pragnie Ciebie, Boże! Czemu jesteś zgnębiona, moja duszo, i czemu jęczysz we mnie? Ufaj Bogu, bo jeszcze Go będę wysławiać: Zbawienie mego oblicza i mojego Boga. 3. OGŁOSZENIE WODY ŻYWEJ 2. lektor Nędzni i biedni szukają wody, i nie ma! Ich język wysechł już z pragnienia. Ja, Pan, wysłucham ich, nie opuszczę ich Ja, Bóg Izraela. Każę wytrysnąć strumieniom na nagich wzgórzach i źródłom wód pośrodku nizin. Zamienię pustynię na pojezierze, a wyschniętą ziemię na wodotryski. (Iz 41, 17-18) 3. lektor Tak mówi Pan: O, wszyscy spragnieni, przyjdźcie do wody, przyjdźcie, choć nie macie pieniędzy! Kupujcie i spożywajcie, dalejże, kupujcie bez pieniędzy i bez płacenia za wino i mleko! Czemu wydajecie pieniądze na to, co nie jest chlebem? I waszą pracę - na to, co nie nasyci? Słuchajcie Mnie, a jeść będziecie przysmaki i dusza wasza zakosztuje tłustych potraw. Nakłońcie wasze ucho i przyjdźcie do Mnie, posłuchajcie Mnie, a dusza wasza żyć będzie. Zawrę z wami wieczyste przymierze... (Iz 55, 1-3) 2. lektor Zaiste, podobnie jak ulewa i śnieg spadają z nieba i tam nie powracają, dopóki nie nawodnią ziemi, nie użyźnią jej i nie zapewnią urodzaju, tak iż wydaje nasienie dla siewcy i chleb dla jedzącego, tak słowo, które wychodzi z ust moich, nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa. (Iz 55, 10-11) 3. lektor Następnie zaprowadził mnie z powrotem przed wejście do świątyni, a oto wypływała woda spod progu świątyni w kierunku wschodnim, ponieważ przednia strona świątyni była skierowana ku wschodowi; a woda płynęła spod prawej strony świątyni na południe od ołtarza... A On rzekł do mnie: Woda ta płynie na obszar wschodni, wzdłuż stepów, i rozlewa się w wodach słonych, i wtedy wody jego stają się zdrowe. Wszystkie też istoty żyjące, od których tam się roi, dokądkolwiek potok wpłynie, pozostają przy życiu: będą tam też niezliczone ryby, bo dokądkolwiek dotrą te wody, wszystko będzie uzdrowione. (Ez 47, 1. 8-9) Śpiew: Przyjdź Panie do naszych serc... 4. JEZUS ŻYWĄ WODĄ 1. lektor Jezus powiedział: O, gdybyś znała dar Boży i wiedziała, kim jest Ten, kto ci mówi: Daj Mi się napić - prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecznemu. (J 4, 10. 14) 2. lektor W ostatnim zaś, najbardziej uroczystym dniu święta, Jezus stojąc zawołał donośnym głosem: Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie - niech przyjdzie do Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza. A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego. (J 7, 37-39) 3. lektor Gdy żołnierze podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda. (J 19, 33-34) Śpiew: Jak łania pragnie wody... 5. DAR WODY Każdy naleje trochę wody do naczynia stojącego pośrodku zgromadzenia. Prowadzący, w pobliżu naczynia trzyma w ręce drzewko i mówi: K: Woda - jedna kropla nie znaczy nic, wiele kropli wytwarza morze. Woda, która gasi pragnienie, woda, która zwilża ziemię, woda, która pozwala rosnąć nasionom i rozkwitać kwiatom w czasie świąt, które nazywamy wiosną. Prowadzący wkłada drzewko do wody w naczyniu. K: Drzewo życia, ty zanurzasz swoje korzenie do wody naszego ubogiego człowieczeństwa; do wody, która dzięki tobie staje się wodą cenną. Przyjmij tę wodę a przemień ją w nowe życie pełne dobrych owoców. Jezusie, żywa wodo zstępująca z nieba, żyjąca na naszej ziemi, najcenniejszy winny krzewie; Drzewo życia, krzyżu naszego zbawienia, przemieniający świat w Boży ogród! Duchu Święty, źródle życia naszych wspólnot, połącz nas, abyśmy byli świętym Kościołem. Wspominając swój chrzest chcemy sobie przypomnieć Chrystusową śmierć i zmartwychwstanie, aby z odwagą iść dalej do nowego życia. Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu niech będzie cześć i chwała na wieki wieków. Amen. Śpiew: Pan żyje / Wody Jordanu 6. WODA ZBAWIENIA W KOŚCIELE 1. lektor Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego. (J 3, 5) 2. lektor Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo, aby osobiście stawić przed sobą Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany. (Ef 5, 25-27) 1. lektor Wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa. (Gal 3, 27) 3. lektor Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie - jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca. Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie. To wiedzcie, że dla zniszczenia grzesznego ciała dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu. Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie. (Rz 6, 3-6. 11) 2. lektor Ja jestem Alfa i Omega, początek i koniec. Każdemu, kto pragnie dam pić ze źródła wody żywej. (Ap 21, 6)I ukazał mi rzekę wody życia, lśniącą jak kryształ, wypływającą z tronu Boga i Baranka. Pomiędzy rynkiem Miasta a rzeką, po obu brzegach, drzewo życia, rodzące dwanaście owoców - wydające swój owoc każdego miesiąca - a liście drzewa służą do leczenia narodów. A Duch i Oblubienica mówią: Przyjdź! A kto słyszy, niech powie: Przyjdź! I kto odczuwa pragnienie, niech przyjdzie, kto chce, niech wody życia darmo zaczerpnie. (Ap 22, l-2. 17) WYZNANIE NASZYCH ZOBOWIĄZAŃ I ZAKOŃCZENIE K: Pan poświęcił tę wodę, która stała się wspomnieniem naszego chrztu. Z wiarą w sercu, zjednoczeni w tej wspólnocie, z wolą dawania dobrego świadectwa, spotkaliśmy się z Bogiem, aby przemienieni iść dalej. Na znak naszego oczyszczenia zanurzmy dłoń w wodzie i zróbmy znak krzyża. Może nastapić modlitwa wiernych lub spontaniczne prośby i podziekowania. K: W czasie Wielkiej Nocy odnawiamy przyrzeczenia chrzcielne i wyrażamy swoje TAK Jezusowi. Czynimy tak każdorazowo wyznając naszą wiarę. Wołajmy zatem wspólnie: Wierzę w Boga Ojca... K: Jezus uczy nas, jak możemy zwracać się do dobrego Ojca w niebie. Uczy nas modlitwy, która była nam darowana w dzień naszego chrztu. Jest to modlitwa Bożych dzieci. Ojcze nasz... Na koniec prowadzący pokrapia wszystkich święconą wodą mówiąc: K: Niech Jezus odnowi w nas cud chrztu dla życia wiecznego! Amen. K: Źródło wody żywej, Boże miłościwy, napełnij nas swoim Duchem i wszystkim co dla nas dobre. Błogosław nam każdego dnia i pomagaj nam być dobrymi gospodarzami na tej ziemi, abyśmy wspólnie mogli cieszyć się życiem wieczny. Amen. Błogosławieństwo i rozesłanie Śpiew: Boża radość jak rzeka opr. Stanisław Jaromi OFMConv. OfEIx.

1xv5oga1vh.pages.dev/315

1xv5oga1vh.pages.dev/201

1xv5oga1vh.pages.dev/364

1xv5oga1vh.pages.dev/169

1xv5oga1vh.pages.dev/237

1xv5oga1vh.pages.dev/162

1xv5oga1vh.pages.dev/165

1xv5oga1vh.pages.dev/35

1xv5oga1vh.pages.dev/118

jak łania pragnie wody tekst